De schilderkunst van Pieter Bruegel de Oude is werelderfgoed. Maar de oude meester heeft ook zijn stempel gedrukt op de schilderkunst uit onze contreien en op die manier mee vorm gegeven aan bepaalde aspecten van de zogenaamde ‘Vlaamse identiteit’. Centraal in dit essay staat de vraag of er zoiets bestaat als ‘onze Bruegel’? Die discussie werd fel gevoerd tijdens het eerste kwart van de 20ste eeuw toen een generatie Vlaamse schrijvers en kunstcritici debatteerden over de Vlaamse eigenheid in een snel veranderend Europa. Door in te zoomen op die discussie wil ik een perspectief aanreiken op de receptiegeschiedenis van de Vlaamse oude meester om vervolgens na te gaan in welke mate die nog bruikbaar is als ijkpunt voor Bruegels artistieke Nachleben in onze tijd.