‘Wat denk je?’, vroeg het snapshot dat zij die ik liefste noem, me stuurde. Driekwart van het beeld werd gevuld met een grauwgrijze tegelvloer. Alleen in de hoek linksonder drongen twee onvoorwaardelijk lentewitte benen het kader binnen. Ik zou ze buiten beeld aan geen ander willen toeschrijven dan aan haar en haar bloesemblanke billen en verder nog haar bos en duin waarin ik wel eens mag wandelen, verdwalen en verdwijnen. Aan de voeten onder die benen vlamden, in close-up, twee hakjes. Ze likten aan haar enkels, verlangend naar wat zich nog niet laat aanschouwen, zoals de hemel in het oosten net voor de zon opgaat. Haar vraag behoefde geen antwoord, maar wat ik dacht, was openhartig oranjerood.
>> Klik hier voor de volledige tekst (uit de reeks ‘Woord verklaard’)