Zelfportretten zijn een terugkerend gegeven in het expressionisme van Jef De Pauw. Het claustrofobische perspectief van deze droge naald ets beklemt de toeschouwer. Dat unheimliche gevoel wordt versterkt door de diagnostische blik en de ernstige gelaatsuitdrukking. De kunstenaar verbeeldt zichzelf als een ware expressionist die de mens en de maatschappij rondom hem kritisch wikt en weegt.