55 x 73 cm // zeefdruk op 75 exemplaren, ter gelegenheid van de expo ‘Dynamieker, ultramodernist, denkend kunstenaar. De experimentele jaren van Floris Jespers’ (26.o9-11.11.2o17) // gesigneerd
€ 2o
Piet Mondriaan is anno 2o17 een gecanoniseerd kunstenaar. Salonfähig zelfs. Zowat elke museumshop verkoopt reproducties van zijn werken. Honderd jaar geleden was dat anders. Tussen november 1916 en juni 1917 vochten traditionalisten en zogenaamde ultramodernen een moddergevecht uit in Antwerpse dag- en weekbladen. De aanleiding: een tentoonstelling van de gebroeders Floris en Oscar Jespers, gevolgd door een expo van Paul Joostens. En een compositie van Mondriaan. Want de oude garde had de jongeren – en met name ‘Heer P.V.O.’ – gevraagd om duidelijk te maken wat dat ‘aanstellerige’ spel met lijn en kleur nu precies te betekenen had.
In het debat over de schok die de nieuwe kunststromingen teweegbrachten, was het wederzijdse onbegrip groot. In deze tekstcompositie, een gezeefdrukte editie op 75 genummerde exemplaren, brengt Walden woord en weerwoord voor u in kaart. Op de horizontale as komen de behoudsgezinde critici aan het woord, op de verticale as de vernieuwingsgezinde jeugd. In wat volgt wordt de woordenwisseling in chronologische volgorde gecontextualiseerd.
Uiteindelijk was het Paul van Ostaijen die de traditionalisten de mond snoerde. Een adept van Mondriaan en De Stijl was zot Polleken niet en hij zou het ook nooit worden. Wel wilde hij de eigenheid van de Antwerpse ultramodernen bewaken. Door Floris en Oscar Jespers, Jos. Léonard en Paul Joostens te typeren als denkende kunstenaars. In juni 1917 stond Van Ostaijens scherpslijperij helemaal op punt. Voortaan zou zijn Antwerpse tegenbeweging faam verwerven als die van de dynamiekers.
